کاندوم

کاندوم یک وسیلهٔ پیشگیری از بارداری غلافی‌شکل است که در طول رابطه جنسی برای کاهش احتمال بارداری یا عفونت آمیزشی (STI) استفاده می‌شود. کاندوم در دو نوع مردانه و زنانه وجود دارد. با استفاده مناسب – و استفاده در هر رابطه جنسی – زنانی که همسرشان از کاندوم استفاده می‌کنند، میزان بارداری سالیانه ۲ درصد را تجربه می‌کنند. با استفاده معمولی میزان بارداری ۱۸ درصد در سال است.استفاده از آن‌ها تا حد زیادی خطر سوزاک، کلامیدیا، تریکومونیازیس، هپاتیت ب و ایدز را کاهش می‌دهد به میزان کمتری، آن‌ها همچنین در برابر تبخال تناسلی، ویروس پاپیلومای انسانی (HPV) و سیفلیس محافظت می‌کنند.

کاندوم مردانه قبل از آمیزش بر روی آلت تناسلی در حالت نعوظ کشیده می‌شود و با تشکیل یک مانع فیزیکی که مانع از ورود مایع منی به بدن شریک جنسی می‌شود، عمل می‌کند. کاندوم‌های مردانه معمولاً از لاتکس و کمتر معمول از پلی‌اورتان، پلی‌ایزوپرن یا رودهٔ گوسفند ساخته می‌شوند.^[۱] کاندوم‌های مردانه دارای مزایای استفاده و دسترسی آسان و عوارض جانبی کمی هستند.^[۱] مردانی که به لاتکس حساسیت (آلرژی به لاتکس) دارند باید از کاندوم‌های ساخته شده از ماده‌ای غیر از لاتکس مانند پلی‌اورتان استفاده کنند. کاندوم‌های زنانه معمولاً از پلی‌اورتان ساخته می‌شوند و ممکن است چندین بار استفاده شوند.

کاندوم به عنوان روشی برای پیشگیری از بیماری‌های آمیزشی حداقل از سال ۱۵۶۴ استفاده شده‌است. کاندوم‌های لاستیکی در سال ۱۸۵۵ و به دنبال آن کاندوم‌های لاتکس در دهه ۱۹۲۰ در دسترس قرار گرفتند. این وسیله در فهرست داروهای ضروری سازمان جهانی بهداشت قرار دارد.. تا سال ۲۰۱۹، در سراسر جهان حدود ۲۱ درصد از افراد از کاندوم به عنوان یکی از روش‌های پیشگیری از بارداری استفاده کرده‌اند که آن را به دومین روش رایج بعد از توبکتومی تبدیل می‌کند که حدود ۲۴ درصد است. بیشترین میزان استفاده از کاندوم در شرق و جنوب شرق آسیا، اروپا و آمریکای شمالی است. حدود شش تا نه میلیارد کاندوم در سال فروخته می‌شود.

به هنگام استفاده از اسپری تأخیری توسط مردان برای جلوگیری از بی‌حس شدن اندام جنسی زن استفاده از کاندوم بر روی آلت تناسلی مرد توصیه می‌شود.